JAPAN – Tokyo to Kyoto

We zitten inmiddels alweer een klein weekje in Japan, en wat een verschillen weer met de landen die we eerder hebben gezien! Wat als eerste indruk opviel, WAT IS HET HIER SCHOON, GEORGANISEERD en GROOT! Met het vliegtuig vanuit het Russische Vladivostok naar Tokyo slechts twee uurtjes vliegen, maar weer een compleet nieuwe wereld.

TOKYWHOW!!
Het was Dieuwke die het op weg naar het centrum van TOKYO opviel, “het lijkt wel of alle auto’s hier zo uit de showroom komen rijden!” ..en als je er hierdoor meteen op ging letten dan kon je er ook niet omheen, alles, van de straten tot de fietsen die op die straat reden, alles blinkt alsof het iedere avond in de was wordt gezet!

Tokyo, met meer dan 13 miljoen inwoners lijkt met meerdere plekken als ‘hartje centrum’ te hebben! Wij gingen naar het gedeelte ‘Shinjuku’ en het overtreft de verwachtingen van de grote beeldschermen met flikkerende reclame op te grote gebouwen! Manga (die stripfiguren met grote ogen) is hier zo’n beetje alles wat de klok slaat, en we zagen zelfs een realtime versie van MarioKart racen door de straten van Tokyo!! ..we waren ontzettend onder de indruk, eigenlijk tot op de dag van vandaag.
In Shinjuku heb je ook een aantal straatjes met wat typisch Japanse eettentjes, we waren weer gewapend met de Lonely Planet en dit in combinatie met Google Maps brengt je nog eens ergens zegmaar. Die straatjes zijn geweldig! Overal pietkleine eettentjes, wat meer een lange bar is, waar alle mensen naast elkaar worden gepropt, en dan vanuit een schaal hun ‘gerechtje’ uit mogen zoeken, b.v. Sushi, maar ook veel stokjes divers vlees, etc, wat een kok dan klaarmaakt. Je raakt vanzelf met alle mensen uit verschillende landen aan de praat, en soms moet iedereen weer even inschikken, of een plaatsje doorschuiven als er weer een nieuw stelletje binnenkomt! Echt een heel leuke ervaring!

Maar we hadden maar een korte stop in Tokyo, slechts twee dagen. Vanuit Rusland hadden we al wat ‘lijntjes uitgezet’ voor onze plannen in Japan, namelijk een gedeelte van de 6 weken wijden aan verschillende vormen van meditatie:-) Wat bleek alleen, alles zat bommetjevol kwamen wij achter! Alleen maar e-mails retour dat er geen plek meer was.. toen wij pas in Vladivostok waren, hadden we echt op de laatste dag pas beet! Maar dit hield wel in dat we vanuit Tokyo bijna direct door moesten gaan naar een klein plaatsje in de buurt van KYOTO, ca. 4,5 uur uit de buurt van Tokyo!
Maar, blij dat we ein-de-lijk wat gevonden hadden grepen we deze kans natuurlijk direct aan. We zouden dan later nog wel terugkomen in die immense stad.

ZEN
Onze weg naar de ZEN-training was lang, het was dan in de richting van Kyoto, maar dan wel in een dorpje afgelegen en afgesloten van de buitenwereld! Dus na een paar uur met verschillende treinen en bussen later, zagen we eindelijk na drie kwartier lopen met onze bagage iets wat op ons verblijf leek voor de komende tien dagen!
Vol verwachting naar onze Japanse ZEN-master, opende we de poort…hmm, enigszins onverwacht, maar we werden verwelkomt door een Mexicaan op Crocs van onze leeftijd. Tja, hij wist onze namen, wat we kwamen doen, hier ging het voor ons gebeuren!

We begonnen direct met een sessie van een half uur, dus in kleermakerszit -of Lotushouding met een duur woord blijkt nu..- niets zeggen, kin vooruit, maar ogen naar de grond, en 10x inademen in je hoofd optellend tot 10, en dan 10x uitademen in je hoofd aftellend van 10. En bij iedere gedachten die binnendringt, deze loslaten, en weer opnieuw beginnen met tellen.
Oke, een half uur blijkt LANG te zijn! Maar na dit overleefd te hebben, gingen we weer naar onze ‘master’ zijn leermeester (waar hij in de leer heeft gezeten) lopen (hoewel lopen.. zit niet echt veel gevoel in je benen naar een half uur kleermakerszit!). Tijdens de wandeling naar de ‘master’ en bij iedere houten deur in het dorp een buiging gemaakt te hebben later kregen we daar een kopje groene thee wat we met drie slokken op moesten drinken. De Japanse ZEN-master, en oud baasje van in de 60 liet ons daar zijn foto’s zien van zijn Europa reizen en hierna konden we weer terug naar ons verblijf. Hier konden we direct door met nogmaals een half uur mediteren, idem principe.

Na de meditatie kregen we te horen dat we 5 minuten vrij waren, en dan bij het eten klaar moesten staan. Het begon al wat frisser te worden, dus ik rende even naar het mannengedeelte van het verblijf (strikt gescheiden van de vrouwen uiteraard) om mijn broek te verwisselen. Met de tijd in het achterhoofd, en niet direct te laat bij het eten te willen verschijnen, probeerde ik dus wat op te schieten. Heel fijn, met twee van die zwabberbenen zonder gevoel door het mediteren even snel een broek te wisselen, na 2 seconden raakte ik al uit evenwicht en hoorde ik -behalve mijn trots- ook alle garen van mijn broek tot het uiterste uitrekken. Even snel checken of er geen grote scheur precies bij je achterste zit.. check, prima, en door!
Het eten was inmiddels ook wel noodzaak, tijdens het omkleden had ik al wat meegesmokkeld brood genuttigd, maar ik kon wel een paard op!
Aan de eettafel, hoogte ca. 15cm, moesten we weer in zo’n ongemakkelijke houding gaan zitten, en daar kregen we het ritueel qua eten te horen. Wat wil zeggen, niet praten, zo snel mogelijk te eten opeten, en alles op een bepaalde manier. Die manier zou onze ‘master’ maar 1x uitleggen, de dagen daarna niet meer, dit gold meteen voor ieder pasje / buiging / houding / etc.
Nahja, eerst maar eens eten! Een schaal met rijst, en een kopje heet water met een schijfje ui erin als bouillon, heerlijk! En dan natuurlijk twee stokjes om alles op te eten. Maar de spelregel..zo snel mogelijk eten, dus wij toch weer ons beste beentje voorzettend als een bezetene met die stokjes aan de haal, toch steeds meer denkend ‘What the fuck doen we hier..’ Waar gehakt wordt vallen spaanders, dus je zag die rijst natuurlijk overal heenvliegen, maar dat moesten we maar van de grond gaan eten, en bij ieder ritueel dingetje qua eten, een chagrijnige blik van onze Mexicaanse Charles Manson als wij blijkbaar een pasje verkeerd deden.
Na een paar minuten, waar ik hem in gedachten al 3x in een ‘dubbele nelson’ had gelegd, was de maat vol. Ik probeerde hem nog enigszins vriendelijk uit te leggen dat je nu eenmaal niet van een beginneling kan verwachten dat hij direct een stuk van Bach achter de piano kan spelen. En dat het misschien zou helpen als hij zich iets meer open zou willen stellen als mensen geïnteresseerd zijn in een nieuwe cultuur, godsdienst of weet ik veel wat, in plaats van alleen maar chagrijn.
Maar dat zag ik verkeerd, zo ging het hier, oké, “Dieuwke, pak je spullen, we gaan!”… we hadden natuurlijk niets geboekt, in dit plaatsje waren zowieso geen hotels etc, we wisten niet of er nog een bus reed, maar geen seconde langer bij deze randdebiel! Twee uur later waren we in hartje Kyoto, een illusie armer, maar ook wel een beetje trots op onze actie, later zouden we er wel om kunnen lachen, eigenlijk nu al!

REISBUREAU
In Kyoto was er dus werk aan de winkel, we zouden natuurlijk 10 dagen in dat kamp blijven, maar nu moesten we ineens op stel en sprong nieuwe plannen maken, nieuwe accommodatie boeken, etc.
Dit blijkt nog bijzonder moeilijk! Het is momenteel even een Japans intern hoogseizoen momentje, over staan bomen met cherry blossem, en deze komen allemaal deze maand uit, klinkt misschien wat raar, maar als je hier nu rondloopt..het is echt prachtig!
Maar dat houdt in dat even iets boeken bijna onmogelijk is, en het perfectionisme zie je niet alleen in de schoonheid van de straat, maar ook in het organisatie gebeuren! Alle websites die we hebben gevonden behandelen alleen maar aanvragen die in tijd pas twee weken later plaatsvinden! Een lastminute, waar wij dus grote behoefte aan hebben, is nu dus niet mogelijk! Dit is dus een zeer bittere pil, en een moeizaam begin van ons Japanse hoofdstuk! Na twee dagen zoeken, en alleen maar nee op rekest, werden we wel een beetje wanhopig, misschien toch maar een tussenstop in een ander land dan maar.. de hele dag de hotelkamer bewonderen is ook niet echt leuk voor 6 weken!
Als laatst poging zijn we een hostel naar binnen gelopen, deze staan natuurlijk bekend om reizigers die op korte termijn dingen willen gaan doen. Hoewel we daar geen boeking hadden (kon ook niet, zat voor de komende twee maanden vol..) zijn we toch even naar de Japanse jongen achter de balie gelopen, met de vraag of hij ons misschien kon helpen. Dit was om 11:30uur…we liepen om 14:30uur vrolijk naar buiten! De jongen achter de balie, ontzettend vriendelijk heeft ons 3 uur aaneengesloten geholpen en allemaal Japanse webpagina’s bezocht en vertaald om een 6-daagje trektocht voor ons te organiseren! Echt ontzettend aardig, zonder zijn hulp was dit gewoon onmogelijk geweest! We hebben hem dit natuurlijk uitgelegd, maar hij was juist blij dat hij ons kon helpen, en vroeg of we hem nog wilden mailen hoe de tour uiteindelijk geworden is! Morgen start deze tour, we nemen zeker een aardigheid voor hem mee terug als we later weer terugkomen in deze stad!

KYOTO STATION
Als laatste nog even over het VERSCHRIKKELIJK mooie treinstation van Kyoto, echt, een combinatie van Rotterdam Centraal, de Markthal en de Ziggo Dome is nog ondergeschikt voor een station als deze! Echt prachtig! Naast de roltrappen tot de 14e verdieping is een wandeltrap waarbij iedere trede een lijn led-verlichting heeft, iedere avond zie je dan andere patronen, vandaag was deze aan de beurt:-)