JAPAN – Kyoto to Sakurai

Deze week stond in het teken van onze geïmproviseerde Pelgrimstocht in Wakayama, een gebied ten zuiden van Japan. Normaal gesproken is dit als een volledig georganiseerde reis te boeken bij een reisbureau, maar we kwamen er vorige week dus achter dat alles hier minimaal twee weken van tevoren geboekt moet worden.
We hadden over de route gelezen in de Lonely Planet en via de websites van verschillende reisbureaus konden we gelukkig wel enigszins de route bepalen. Dus met wat hotelboekingen op zak hebben we de trein van Kyoto naar Tanabe genomen, het beginpunt van deze trekking tocht.

YES YOU CAN!
Op ons startpunt in TANABE hadden we expres een dag extra geboekt, zodat we hier de lokale VVV even konden bezoeken, om zo de benodigde wandelmappen aan te schaffen. We arriveerden wat later op de avond bij een Bed & Breakfast gerund door een oud, aardig Japans mannetje. Vol energie, gaf ons meteen trots een rondleiding in zijn huis en bracht ons met zijn auto naar de supermarkt, zodat we wat inkopen konden doen. In het stadje eten was niet echt een optie, het goot van de regen die dag!
We informeerden naar de lokale VVV en jahoor, daar was tegenvaller numero 1, die was dicht het gehele weekend…! Zonder map aan zo’n pelgrimstocht beginnen zonder kaart, niet wetende of je ergens bereik hebt tijdens 5 dagen in de rimboe. Tja, dat is niet echt een fijne optie. De weersvoorspelling was inmiddels ook aardig bijgetrokken, 3 dagen regen en dan pas wat zon. En onze tocht dus maar een paar dagen uitstellen was geen optie, want alle slaapplaatsen op de route waren al vastgelegd! Laatste puntje was nog onze bagage, we lopen nog steeds met ca. 12 kilo de neus op onze rug, tja met een klimtocht van ca. 20km per dag door de rimboe is dit misschien wat zwaar. De reisbureaus en de VVV bieden een soort van ‘pendelservice’ aan, dan kun je de bagage afgeven, en ligt deze klaar op de nieuwe bestemming, kost een beetje, maar dan heb je ook niets (op je rug dan..). Maar deze vlieger ging nu dus ook niet op, we zijn maar op ons kamertje gaan eten en naar bed gegaan, morgen nog een rustdagje, en dan zou de tocht beginnen!

Het beetje nachtrust had ons blijkbaar goed gedaan, de volgende ochtend zijn we eens bij het Japanse mannetje gaan vragen of we onze bagage niet gewoon via de post naar onze eindbestemming konden versturen, zegmaar alla Rusland :-) Hij pakte zijn Gouden Gids en een paar uur later stond er een koerier voor de deur wat zo even 16kg aan bagage van ons aan kon pakken, kosten voor het verzenden naar ons laatste hotelletje van de tocht…15 euro! Geweldig, via de VVV of reisbureaus zou dit minimaal 150 euro kosten!
In de hal van de B&B stond ook een boekenkast, we zijn hier een beetje in gaan snuffelen, en er lag precies één looproutemap van de Pelgrimstocht! Ik vroeg ons gezellige huisbaasje of we hier even in mochten kijken…”You keep it!” zei hij glimlachend.
Het begon er nu toch meer op te lijken. Aan de keukentafel hebben we ons de routemap eigengemaakt, en onze verblijfplaatsen hier geprobeerd in terug te vinden. De grootste uitdaging zat hem in de eerste dag, in TAKAHARA zou deze route eindigen, maar hier was geen beschikbaar hotelletje te vinden online. Dit hield in dat wij in Kyoto al hadden besloten dat we twee loopdagen in één dag uit moesten lopen.
We vroegen ons immer glimlachende huisbaasje om advies, de routes waren verdeeld over meerdere bladzijden in de map, dus we sloegen een paar bladzijden om en bleven met pen maar uitstippelen hoe we wilden gaan lopen. De huisbaas – we waren er inmiddels achter dat hij al 80 jaar was, onze schattingen lagen tussen de 50 á 60!! – gaf in zijn eigengemaakte Engels.. woord voor woord enigszins voorzichtig aan: “You..will..not..make..it, ..it..is..too..far!”

Hmm, eerste maar eens die erelijst ten gehore brengen dan haha, we begonnen over onze Mount Everest trektocht van augustus, en dat we ons geen zorgen maakten. Ach, eigenlijk ook wel, maar we hadden geen keuze. Maar…het oude baasje kreeg weer wat pretoogjes, en zij overtuigend, “Yes..you..can..do..it!” Nou vooruit dan maar!

COMPUTER SAYS NO
De tocht was zeker af en toe zwaar, maar goed te doen en erg mooi! Ook waren er op de route wat warmwaterbronnen! Die konden we nog wel van IJsland, heerlijk na een dag klauteren! In IJsland zaten we in zo’n warmwaterbron midden in de sneeuw, hier in de natuur:-)
Wat erg opviel, zeker na de zware bevalling om alles geboekt te krijgen..ER WAS BIJNA NIEMAND!! Ik denk dat we de gehele meerdaagse tocht misschien 6 andere wandelaars tegen zijn gekomen! Hotels, Bed&Breakfasts, Hostels, Campings.. ze waren zo goed als leeg! We hadden alles makkelijk gewoon al lopende kunnen regelen! Dit is inmiddels ook wel wat ons het meeste opvalt aan Japan, ze willen ALLES perfect geregeld hebben. Het kan niet anders dat de reisbureaus gewoon aangeven dat de aankomende twee weken er niets geboekt kan worden, alleen omdat zij genoeg tijd willen hebben om alles tot 4 cijfers achter de komma de kunnen organiseren! Een lastminute is iets wat zij niet willen kennen.

Zelfs de Lonely Planet geeft aan dat hotels er niet zo blij mee zijn als je als reiziger zomaar een hotel binnenstapt zonder reservering, gewoon omdat je ze dan de kans ontneemt om alles goed te kunnen regelen. Redelijk bizar! Zelfs bij hotels met een buffetje, moet je vaak al voor 3 uur ’s middags, maar het liefst al ’s ochtends vroeg opgeven of je van het buffet gebruik wilt maken, en aansluitend hoe laat je dan bij het buffet aanschuift. Ik ben bij een buffet eigenlijk gewend dat er gewoon meerdere tafels met (te)veel eten klaarstaat, en dat je dan maar ergens een plekkie moet zoeken. Aansluitend allemaal zo snel mogelijk deelnemen aan iets wat lijkt op een olympisch nummer ’50 meter snelbuffet’.

Maar hier begrijp je wel weer waarom je al uren van tevoren je deelname op moet geven, want ieder tafeltje is vooraf gedekt, reeds voorzien van naambordjes, ALLES is geregeld!
Het begint meer en meer op te vallen, op het begin bestempelde je het misschien als raar, zo hadden we tijdens onze 2e dag in Tokyo een koffietentje wat hoorde bij het hotel. Ik rook dat er heerlijke tosti’s werden gemaakt, hmmm, vers gebakken brood, direct bestellen! Maar…ze waren niet voor de verkoop!? Kom op man, ze liggen voor mijn snufferd, nee hoor, geen kans, dan maar wat anders. En 8 minuten en 23 seconden later, precies 13:00uur zag ik de eerste klant met een gekochte tosti weglopen.. raar hoor, dacht ik nog…we weten nu inmiddels wel beter!
Dus, tijdens onze wandeltocht, waar we af en toe internet hadden, kreeg ik de mailtjes al binnen. Gewoon hotelletjes via de Booking.com. “Hallo, hoe laat komt u precies?, van welke plaats komt u?, wilt u ontbijt?, hoe laat wilt u ontbijt?, hoe laat checkt u uit?, moet er een taxi klaarstaan? Hoe laat moet deze dan klaarstaan? GRRRRWHAAAA, we willen gewoon na een tocht ff blijven maffen en zien wel hoe laat en hoe we de volgende dag weer weg gaan!!!!! Met antwoorden zijn we inmiddels gestopt, want bij ieder antwoord krijg je weer 3 vragen terug:-) Het is trouwens geen toeristisch gebied meer waar wij nu zitten, in Tokyo en Kyoto was dit dan weer een stuk minder.

Bij één bed & breakfast zijn we wel een beetje gaan peilen waar die controle drang nu vandaan komt, nahja, zij had een alibi! Bleek eens een toerist gehad te hebben, die dezelfde pelgrimstocht had gedaan, die was alleen verdwaald geraakt en in het donkere bos, met al die slangen, wilde zwijnen, etc is dit niet echt een aanrader. Pas heeeel laat op de avond had zij deze toeristen ergens in een dorpje totaal afgelegen, vele kilometers van de route af, met verscheurde t-shirts en panieke blikken teruggevonden!

De komende dagen zitten we midden in de natuur, resorts waarbij we langzaam optrekken naar Koyasan. Hierna gaan we wat langer naar Kyoto en Tokyo!
x