JAPAN – Tokyo to Narita

We zitten weer op de luchthaven, klaar voor een nieuw hoofdstuk van onze wereldreis! Volgende stop…JAMAICA!
We hadden ons voorgenomen om de laatste week voornamelijk het uitgaansleven van Tokyo te gaan bekijken. Vooraf al veel verhalen gehoord dat daar ALLES mogelijk is, en niets te gek ..wel, na een paar dagen een compleet andere kant van de -voornamelijk nieuwe generatie- Japanners gezien te hebben, het is waar:-)

VIRTUAL INSANITY
We hadden tijdens onze eerste week in Japan, al wat plekken en plaatsjes gezien welke onze wenkbrauwen deden fronzen, zoals een speelhal van drie verdiepingen, waar de bovenste verdieping helemaal was ingericht als een Virtual Reality omgeving! ..Of een club waar werkelijk alle registers open worden getrokken waarbij er gewoonweg geen verhaallijn te ontdekken is, maar toch iedereen volop in feeststemming weggaat! Voordat je daar binnenkomt loop je al door de ‘ere-galerij’ waarbij je eerdere bezoekers ziet als Coldplay, Skrillex, Afrojack, Katy Perry, etc, etc in dit top-5 ‘worlds weirdest restaurant’!

We hebben hier een avondje doorgebracht, en het is waar, er IS totaal geen verhaal, niets is te gek, soms raak je bijna in de slappe lach, en die gekke Japanners blijven je maar opzwepen! En dat in vaste tijden, 3x per dag dezelfde show, dat is dan weer het enige wat weer ouderwets goed geregeld is! Maar een verdere uitleg is onmogelijk, verbazing en een feestje, dat is blijven hangen. Op Youtube hebben we nog een aardige link gevonden wat e.e.a. uitlegt: (de link kun je kopiëren en plakken)
ROBOTRESTAURANT TOKYO: https://www.youtube.com/watch?v=rLFaNX4WkZ0

Ook de VIRTUAL REALITY was bijzonder! Een verschrikking om een reservering te maken op een Japanese site only! Maar met enig handen en voeten werk ter plekke mochten we toch 80 minuten los op de nieuwste speltechnieken!
We hadden het niet verwacht, maar als je eenmaal zo’n brilletje ophebt, dan ben je gewoon in een andere wereld! Ik heb van Dieuwke een filmpje opgenomen, waarbij je haar in het eerste shot in de ‘green room’ omgeving tekeer ziet gaan. Het 2e shot is dan hetgeen zoals Dieuwke het beleeft, echt een compleet andere wereld waarbij je zintuigen je totaal in de steek laten, of je nou op een vliegend tapijt of over een smal bruggetje naar een vliegende helikopter moet rennen.
Dieuwke had trouwens ook een filmpje van mij gemaakt, maar na 15 seconden stond ik al slaand en schoppend in die groene gordijnen te springen met dat brilletje op, iets teveel suiker op ofzo..

ARMIN VAN BUUREN
Wat zonder twijfel het VETSTE was van onze laatste week Tokyo was het EDC festival, EDC is één van de grootste dancefestivals ter wereld, met feesten o.a. in USA, Mexico, Brazilië en India!
Hoe we bij dit festival terecht zijn gekomen in wel een leuk verhaal, al tijdens Rusland zagen we op 15 maart vanuit St. Petersburg naar Moskou overal posters hangen in de treinstations van een wereldtournee van Armin van Buuren. Klinkt misschien wat decadent, maar is het niet, gewoon een toevalligheid, maar ik ken Armin zijn manager een beetje. Dus ik een fotootje vanuit die treinstations op de Whatsapp verstuurd. Daarbij natuurlijk ff de data van het Moskou concert gecheckt, maar dit was net één dag te laat gezien onze vastgelegde Trans-Siberische treinreis! Dus balen, maar hierbij viel wel op dat Armin dus op 30 april in Tokyo tijdens het 2-daagse EDC (Electric Daisy Carnaval) op zou gaan treden!
Oké, kreeg een appie terug dat we daar op de gastenlijst stonden, cool vooruitzicht!
Bij aankomst op het festival zijn we dus lekker quasi nonchalant naar die Artiesten Gastenlijst gelopen…meer dan 60.000 Japanners om je heen in lange wachtrijen, en wij dus met rechte rug naar die counter toe. “Hello, we are on Armin’s list” …. Okay, zou het lukken…nee dus, “Armin treedt pas morgen op, en mensen op de gastenlijst mogen ALLEEN komen op de dag van het optreden van de artiest…en voor morgen staan jullie ook niet op de lijst trouwens”
Hmm..oké, was ook te mooi om waar te zijn, twee van die Rozenburgertjes die daar ff met de VIP bandjes ervandoor gaan..BUMMER! Dan maar even kijken om kaartjes ter plekke te kopen..2 dagen, 2 kaartjes, das dan 500euro voor standaard kaartjes..WAT!??
Tja, dat tijdsverschil met Nederland hé, kan ook niet verwachten dat iemand in Nederland op de zaterdag al om 6:00uur wakker is.. wat een sof! Nou ja, toch maar even proberen, een whatsappje maar weer!
Bleek toch nog onze dag te worden, kreeg gelukkig direct berichtje terug dat er waarschijnlijk iets fout was gegaan.. minuutje later zag ik de telefoon gaan van het meisje achter de balie, en weer momentje later stonden wij met onze VIP-pretpakketjes -voor twee dagen- aan de champagne te lurken WHOOP WHOOP!

Behalve Armin, waren er ook andere Nederlandse Toppers (nee, niet die, ECHTE toppers..) als Afrojack, Sander van Doorn, Yellowclaw, Ryan Marciano en Sunnery James, nou ja, wie eigenlijk niet!?
Het deed mij daar denken aan mijn bericht van vorige week, over de Japanse EDO-periode van 1603 – 1867. We waren er hier achter gekomen dat Japan heel erg geïsoleerd leefde vanaf de buitenwereld, en dat Nederland zo’n beetje het enige Westerse land was, dat zaken mocht doen met de destijds 2e economie van de wereld!
Wat ik hier nog bij had gelezen, maar wat ik niet echt het benoemen waard vond, was dat de Nederlanders op ‘verzoek’ van de Japanse keizer met regelmaat een verzoek kregen. Een verzoek was hierbij natuurlijk geen verzoek, maar een vereiste om de handelsrelatie goed te houden. De Nederlanders mochten ieder jaar weer even bij de keizer langskomen (een trip die al snel twee maanden in beslag nam). Op audiëntie werd dan van ze verlangd dat ze wat dansjes gingen doen, en liedjes gingen zingen. Dit was altijd zeer vernederend voor de Hollanders, maar hé, die handel was het waard om je trots soms maar even opzij te zetten. Voor de Japanse keizer was het allesbehalve de insteek om de Nederlanders de vernederen, hij was gewoonweg geïnteresseerd! En Nederland was nu eenmaal zijn enige kanaal met de ‘Westerse buitenwereld’, hoe dansten en zongen die mensen daar nu eigenlijk!? …wel…staand tussen 60.000 Japanners, bijna in een volledig Nederlandse line-up, waren die zeelieden niet een klein beetje de pioniers en ambassadeurs van de successen van nu? In een land wat bolstaat van tradities, en zeker om deze zo goed mogelijk in stand te houden.
Misschien maar onzin, maar vond het wel een grappige gedachte.

JAPAN
Nog een uurtje voor we moeten boarden, oké, afraffelen dus maar. We zijn 5 weken in Japan geweest, oorspronkelijk zouden we er 6 blijven, maar we hebben ons ticket een weekje verschoven. Wat blijft hangen is dat Japan een verschrikkelijk goed georganiseerd land is! In ALLES zie je structuur, alles verloopt rustig en gecontroleerd. Misschien moet dat ook wel in een land met 130 miljoen inwoners! Hoe de toekomst eruit gaat zien, werkelijk geen idee, door de sterke vergrijzing zijn er al schattingen dat Japan bij de volgende eeuwwisseling is uitgedund tot 80 miljoen. Met minder populatie, een aankomende generatie die alweer een stuk losser lijkt dan de sterk geprogrammeerde ‘ouders van nu’. Het wordt misschien allemaal wel wat losser, maar nu veroorzaakt een stukje ‘improviseren’ en ‘don’t go with the flow’ vaak in de bekende ‘Computer says no’ ervaring.
We moesten gisteren nog even online het Amerikaans visum aanvragen voor onze reis naar Jamaica, omdat we via Amerika vliegen. Zal aan Japan hebben gelegen, maar de computer zei letterlijk ‘computer says no’ door een foutje in de procedure.
Het leek er dus heel eventjes op dat we langer in Japan zouden moeten blijven, onze reactie was voor ons beiden precies hetzelfde. “Martijn en Dieuwke say NO!!!” Het was verschrikkelijk mooi, leuk, speciaal, interessant, maar nu verder!
X

Ps. Dit is nog een filmpje van Dieuwke tijdens het VIRTUAL REALITY!