PANAMA - San Blas

PANAMA – San Blas eilanden

We hebben inmiddels Jamaica alweer een weekje achter ons gelaten en zijn via Miami naar Panama gevlogen. Op Miami hadden we een wachttijd van 8 uur, dus daar zijn we lekker even het centrum ingedoken. Wat daar direct opviel…de eerste drie keer dat wij iemand de weg vroegen naar het centrum, geen woord Engels!! Ze spraken alleen maar SPAANS en dat zou de rest van de dag zo blijven bij de mensen die wij tegen zijn gekomen.
Maar misschien was dit wel een goede generale repetitie voordat we naar het echt Spaanstalige Panama gingen. Dieuwke en ik hebben onszelf allebei voor deze wereldreis een kleine doelstelling gegeven, het leren van een vreemde taal.
Voor Dieuwke de Spaanse taal, en ik richt mij tot de ITALIAANSE taal. We hebben hiervoor allebei de DUOLINGO APP op onze telefoons staan, en… beiden hebben we deze nu helemaal afgerond! Kost ons iedere dag zo’n anderhalf uur maar we hebben het sinds onze eerste dag IJsland (alweer 4 maanden geleden(!) goed volgehouden.
Resultaat is dat na even schakelen Dieuwke de ‘Amerikanen’ goed te woord kon staan in het Spaans, dan sta je er toch wel even trots naast!:-)
Zelf had ik in RUSLAND al een kleine ‘overhoring’, daar gingen we naar een Italiaans restaurant, dat bleek tevens een THEMA restaurant te zijn. Dus iedere ober in zo’n gondeloutfit inclusief witte schmink en lippenstift zo hard mogelijk schreeuwend, “BUON GIORNO”, “ARRIVERDERCI”, “PRONTO”, “SI SIGNORA”.
Toen we daar vroegen of de ober misschien in het Engels uit kon leggen wat we konden bestellen bleek dit niet het geval (Het was in Vladivostok, niet veel mensen spreken daar Engels..).
“In het Italiaans dan maar?” grapten we. Maar natuurlijk meteen zo’n zelfverzekerde harde “SI SIGNOR” van de ober. Tja, die keek wat verbaasd toen wij dus in het Italiaans een kleine pizza met wat groenten en twee glaasjes witte wijn bestelden…was nog steeds geen nut, want uiteraard spraken ze daar behalve Russisch geen enkele taal. Nou ja, ik heb verder natuurlijk niet veel kans om mijn Italiaans verder in de praktijk te brengen, maar dat komt vast nog wel een keer.

Miami, hoewel het kort was, vonden we allebei geweldig! Eigenlijk hebben we alleen maar wat gewinkeld en ’s avonds bij een cocktailbar bij de jachthaven de finale van de Champions league gekeken. Op de terugweg naar het vliegveld hadden we het er allebei over dat het zo’n lekker middagje was, hoewel we niet eens zo veel hadden gedaan. Na er even over nagedacht te hebben, het was logisch, we konden hier allebei weer eens lekker over een markt lopen en gewoon met de lokale bevolking leuk een voetbalwedstrijdje kijken!

AYE AYE CAPTAIN
In Panama hadden we vooraf ook een duidelijk plan, leren zeilen. Dus we zijn direct naar onze gehuurde zeilboot toegereden. Voor drie weken zitten we nu samen met onze kapitein, Olivier, te varen van eilandje naar eilandje op de San Blas eilanden. Verschrikkelijk mooi, allemaal tropische eilandjes, soms maar een diameter van zo’n 100meter, maar altijd vol schoon zand en palmbomen, omringd door het helderste water wat we ooit gezien hebben!
Onze zeilboot is een 38ft (11,6 meter) boot, met groot zeil en fok. De wind is nog niet erg fors, maar dat maakt het juist wel fijn om het wat rustig te leren. Dieuwke pakt het -zoals gewoonlijk- weer snel op..(grrrr!) en ik moet nog wat wennen aan al dat geneuzel met windrichtingen en daarbij behorende ‘upwind’ ‘downwind’…nahja, we hebben ook ooit auto leren rijden, dus dit gaat ongetwijfeld ook wel weer lukken!
Maar soms is het wel grappig, als Olivier dan vanuit het voordek commando’s geeft dat ik het zeil aan moet trekken, en dat ik dan weer aan een compleet verkeerd touw zit te trekken! Vaak een touw waar niet eens een zeil op gespannen zit haha! Olivier blijft nog kalm en met weinig wind vlieg je nu ook nog niet echt alle kanten op, maar in gedachten zie ik hem dan alweer iets binnenmonds roepen (inclusief het Franse accent) als: “Merdre, you stupid Holland guy! How can you….” …nahja, telepathisch zend ik maar iets terug de detaillering van een dampremmende laag bij een gevelconstructie in een woonhuis weer mijn pakkie aan is!

Anyway, Olivier, een Franstalige Belg legt het ons allemaal goed uit, en zoals het een goede kapitein betaamd splasht om 10:30uur het eerste koude biertje al open uit de koelkast!
Momenteel staat er een taartje klaar in de keuken (aan kookgerei op zijn boot geen gebrek!) voor Dieuwke haar verjaardag!
Behalve een heerlijk ruikend taartje hebben we het gelukkig getroffen met de kookkunsten van onze kapitein! Vaak komt de lokale bevolking (de GUNA’s, zegmaar de Indianen van de San Blas eilanden) even in een kano aanvaren, om wat -nog levende- kreeft, krab of vis te verkopen, echt geweldig! Frans gebruik, maar Olivier heeft zelfs een mooie wijnvoorraad op zijn boot voor bij het avondeten, soms bereid hij een visje op zijn barbecue op de reling van de boot! Ik denk zomaar dat we het een stuk slechter hadden kunnen treffen met zowel de boot als de kapitein, tot nu toe is het prima!
Voor Olivier en de meeste kapiteins hier is het natuurlijk ook een beetje van ‘de nood een deugd maken’. Zo’n zeilboot is al duur, maar onderhoud vaak nog duurder, tja, dan is dit een ideale manier om een goed centje bij te verdienen, en nog belastingvrij ook zo hier op die eilanden, die nu ook weer niet precies bij Panama horen.
Iedereen blij dus! Wij zeker, we leren zeilen van een zeer ervaren schipper, en als we aanmeren kunnen we weer prima snorkelen of één van die vele eilandjes verkennen.

OMGEKEERDE VLEUGELS
Eigenlijk is de theorie van de pilotentraining die we inmiddels een weekje of twee volgen, direct een goede voorbereiding op het zeilen.
Je kunt er niet omheen dat een zeil van een zeilboot eigenlijk niet meer is dan een vleugel van een vliegtuig! Technisch verhaal, maar met een vleugje van Bernoulli en een beetje Newton valt het kwartje wel;-). Als je eenmaal snelheid maakt, en dat zeil een bolling krijgt, net als de bolling van de bovenkant van een vleugel van een vliegtuig, dan komt het allemaal wel erg dicht bij elkaar!
Nou ja, als we straks in dat vliegtuig niet ineens maar ons anker uit gaan gooien..
We hebben zojuist nog een leuk meevallertje gekregen voor ons aankomende vliegtuig avontuur. Het is zowel in Amerika als in Canada voor buitenlanders een normaal gebruik dat de vliegschool ook een accommodatie voor je zoekt in de buurt van de vliegschool. We kregen voor deze accommodatie wat prijzen door allemaal een beetje rond de 1000 euro per maand, en dan moest je ook nog een auto regelen natuurlijk. Wel… heel toevallig, maar een Nederlander in de buurt van de vliegbasis vertrekt precies onze periode terug naar Nederland! We mogen gratis in zijn huis wonen, gebruik maken van zijn auto, als we in ruil een beetje op zijn twee katten willen letten! Nou, dat komt wel goed!

x