PANAMA - El valle de Anton

We zitten alweer over de helft van onze mooiste reis ooit!
Een paar dagen geleden hadden we onze laatste zeildag en met een paar stevige zeebenen zijn we inmiddels weer op het vaste land. In drie weken tijd dag in dag uit bezig te zijn met zeilen leer je een hoop! Maar wat misschien wel belangrijker is, je krijgt meer en meer vertrouwen in zo’n bootje. De eerste dagen weet ik nog wel dat het constant voelde alsof die boot ging kapseizen als je een beetje snelheid maakte. De boot wordt dan bij upwind een beetje schuin getrokken door de wind in de zeilen. Tja, dan zaten we soms wel een beetje met klamme handen de boot weer proberen vaart te laten minderen.
Maar dat is misschien wel een beetje als karten, daar denk je de eerste 2 rondjes ook altijd dat je iedere bocht uit de bocht vliegt zo ‘hard’ ga je. Voeten soms meer op de rem dan op het gaspedaal. Na een beetje vertrouwen vervloek je diezelfde kart na het derde rondje vaak al ‘of die grasmaaier niet wat sneller kan..’

KAPITEIN HAZENBROEK
Dat voelde de laatste dagen met die zeilboot ook wel een beetje zo. Voor onze kapitein is dit natuurlijk anders, net als de meeste kapiteins op de San Blas is de boot zo’n beetje het enige bezit wat zij hebben. En dat nog totaal onverzekerd ook (een verzekering is hier veel te duur). Dus als die boot soms even een dagje voor onderhoud weg moet, dan is dat direct een dag zonder inkomsten. Ze leven met en van die boot.
Voor ons was het toch wat anders, misschien die bekende VOC mentaliteit die naar boven kwam of een vleugje voorvadergeschiedenis met Michiel de Ruyter of admiraal Tromp die ons overmoedig maakte.. of hadden we gewoon genoeg van al dat overstag gaan met inmiddels blaren op onze blaren..
Anyway, soms kun je door net iets verder doorvaren naar de kust ‘meer meters maken’ waardoor je dan uiteindelijk een keer minder overstag hoeft te gaan, wat wil zeggen, alle zeilen van de ene kant van de boot naar de andere kant brengen. Dit doe je natuurlijk niet met een knopje op het roer, nee dat zou te makkelijk zijn, maar door als een bezetene aan allerhande touwen te trekken! Dus na drie weken hebben we echt blaren op blaren! Wat inhield, wij wilden liever soms wat verder doorvaren, dat we niet 30 keer achter elkaar overstag gingen. En die kaarten op die laptop waren zeer accuraat, dus wat ons betreft ook geen risico. Maar de kapitein wilde hier natuurlijk niets van weten, zonder boot geen inkomsten.
Tja, gelukkig was hij een Franstalige Belg, want zo hadden we het voordeel van onze eigen taal nog. Vol zelfvertrouwen hadden we het al varende dan maar over ‘HAZENBROEK’ als we een tactiekje bespraken om toch af en toe iets verder door te varen, zonder dat hij het begreep.:-)

FLIPPER(S)
De laatste dag van onze zeilschool werden we toch weer even begroet door een groep dolfijnen!! We zaten aan ons ontbijt en vanuit m’n ooghoeken kwamen ze zo weer ineens bovendrijven om even te buurten! Gingen we weer, ik rennend naar mijn camera, en Dieuwke het ontbijt in het water gooiend om die beesten wat langer bij de boot te houden. Nahja, bij terugkomst twee dingen te constateren, brood eten ze niet, en een foto zat er ook weer niet in.
De volgende ochtend zouden we om 7:00uur ’s ochtends opgehaald worden van de boot, dus dit was echt de laatste kans. De groep dolfijnen bleef wel in de verte nog een beetje rondspelen. Oké, we wilden ze nu wel eens op de foto hebben, wind stond er toch niet, dus met die camera ben ik maar op het voordek gaan zitten wachten tot ze hopelijk weer terugkwamen.
Na een half uurtje wachten zag ik dat ze toch langzaam onze kant opkwamen! Heel stil blijven zitten, camera in de aanslag, het water is zo helder, je kunt zo acht meter naar beneden kijken! Het was een kwestie van een paar minuten..
Ziet ik in mijn ooghoek ineens vanaf de andere kant twee meiden op een luchtbed met flippers aan naar die dolfijnen toe ‘zwemmen’… een motorboot maakt nog minder lawaai zegmaar.. “THERE ARE DOLPHINS!!” schreeuwt er één naar me toe! M’n bovenlip was inmiddels al samengesmolten met m’n tandvlees en de camera had ik al uitgezet.. die dolfijntjes waren er natuurlijk allang als een stel kometen vandoor gegaan!
Toch kregen we de volgende ochtend, met onze tassen al ingepakt, nog een afscheidscadeautje. Eén dolfijn had alles de laatste weken waarschijnlijk wel in de smiezen, want die maakte me toch een paar sprongen vanuit het water! Of het was een open sollicitatie aan Dolfinarium, maar toch maar weer rennen naar de camera, oké het is vanaf een afstandje, maar hij staat er gekleurd op!

HELFT VOORBIJ
Inmiddels zijn we alweer een paar dagen op het vaste land, vanuit PANAMA CITY trekken we nu wat meer de bergen in, mooie natuur, en net wat koeler dan midden in de stad.

We zijn alweer over de helft van onze MOOISTE REIS ooit! We hebben de beelden maar eens achter elkaar gezet... x