PANAMA - Boquete to Bocas del Toro

Al tijdens onze drie weekse zeilschool op de San Blas eilanden had onze kapitein destijds het vaak over Murphy’s law, wat kortweg inhield, als er iets mis gaat op een boot, dan gaat ook ALLES mis...

Nu hadden we tijdens het zeilen best wel eens momenten waarbij dit voorkwam, bijvoorbeeld precies op het moment dat je met de zeilen aan het stoeien was, rook vanuit de cockpit zag komen. Net als je even dan geen handen beschikbaar hebt, dan blijkt er om de één of andere duistere reden ineens kortsluiting te zijn bij de bedrading bij de slaapcabine ofzo. Tja, op dat soort momenten wil je niet dat je simpele zaken OOK niet onder controle hebt, omdat je dan even geen tijd te verliezen hebt. Simpele checkjes hiervoor zijn dan af en toe eens kijken of de touwen vrij zijn van knopen, boardcomputer goed is opgeladen, routes duidelijk zijn, verkeer om je heen, etc, BE READY zegmaar!

MURPHY’S LAW
De één na laatste week van onze Cariben avontuur hebben we zelf een klein zeilbootje gehuurd, 21 feet, zo’n 7 meter, waarbij we nu zonder kapitein ZELF alle touwtjes in handen hebben genomen. De verhuurder van de boot zou alleen de eerste dag even met ons mee varen, omdat iedere boot wellicht nu weer zijn eigen geheimen / problemen heeft. Maar deze generale repetitie verliep prima, oké, bij het aanspannen van de fok schoot de spanner kapot door metaalmoeheid, even een dingetje. Maar de verhuurder, zelf natuurlijk ook zeiler, wisselde de kapotte metalen bout in voor een stuk touw.
“Tja, hier in de Cariben maken we pas iets als het kapot is” lachte de kapitein. Wij vonden het een treffende uitspraak voor wat wij de afgelopen drie maanden in Jamaica en Panama hebben gezien!

De afgelopen 7 dagen hebben wij uiteraard wat uitdagingen met de boot gehad, maar dit was allemaal te behappen! Het waren gewoon weer mooie zeiltochtjes met zijn tweeën, waarbij het meteen een soort kamperen is, ’s avonds bbq op het dek, en een local die dan in een kano naar je toe komt varen om zijn zelf gevangen kreeft te verkopen. Erg leuk, Panama bevalt ons prima!

SOLO SAILING
Vandaag was de laatste volle dag zeilen, we hadden een mooie route uitgestippeld van zo’n 10 kilometer. Tuurlijk, iedere dag leer je weer nieuwe dingen, en vandaag hadden we allebei de insteek om de puntjes eens goed op de i te zetten. Onze App geeft een voorgestelde route van A naar B (gewoon als een autonavigatie), maar vanwege de wind moet je hier dan zelf je plan op maken.
Zo gezegd zo gedaan, de eerste helft van de route was gewoon -en dat is echt niet overdreven- PERFECT! Je kunt een track functie aanzetten, waarbij je eigen route een gele lijn vormt over de voorgestelde route van de App. Nou, mooi opkruisen als we tegen de wind varen, veilige afstanden van eilandjes (die zijn geel op de kaart) en ondiep water (die zijn groen op de kaart), prima! Trots meteen even een screenshot maken, die kan het plakboek in!

Deel twee kregen we te maken met alles wat MURPHY’S LAW blijkbaar inhoudt! Wat ons bij onze generale repetitie bij het fokje was gebeurd -de spanner die het begaf door metaalmoeheid- was het nu ineens het geval bij de spanner van ons HOOFDZEIL! Die schoot met een noodgang van de ‘traveller’ af, zo met de wind meegetrokken, waarbij de boot in één klap stuurloos was!
De wind begon nu ook toe te nemen, met man en macht zijn we aan die boom gaan trekken om het zeil weer proberen vast te zetten. Dit klinkt net zo moeilijk als dat het in werkelijkheid is, dat zeil inclusief stalen boom klappert alle kanten op, en door de gewijzigde koers gaat dat fokzeil vooraan de boot ook allerlei gekke dingen doen! Natuurlijk, om ons heen kijken of we niet op een eiland of andere boot afstevenen, dat ging wel, maar toen we het zeil ein-de-lijk wat onder controle met een touwtje opnieuw hadden vastgezet…
Ineens de noodrem op de boot! Het zal toch niet! Jahoor, Murphy’s law, er was een minizone van ondiep water op de kaart waar we precies stuurloos naartoe zijn getrokken! De boot stond precies in een ‘halfwind’ positie vast, waardoor we de zeilen ook niet konden laten zakken, die klapperden dus nog steeds als een gek alle kanten op! En Murphy, tuurlijk, ook regenval en hardere wind die er nu bijkomen. Tja, en nu…ik sprong dus maar gewapend met mijn surfschoentjes (het zou koraal op de bodem kunnen zijn..) en een duikbril in het water om de schade eens te bekijken.

Direct bij het inspringen in het water zie je die boot al reageren op de 80 kilo die zij ineens lichter is geworden, dat is dan het voordeel van zo’n klein bootje. Een beetje duwen, dit zou wel eens kunnen lukken! We maakten een klein plan, Dieuwke zou zo ver mogelijk achter op de boot gaan staan, en op de motor dan naar achter gaan varen. Door deze extra gewichtsverplaatsing zou die kiel dan hopelijk niet meer als een anker in het zand vast blijven steken.
Ik zwom even een stukje kijkend naar de bodem wat de beste kant zou zijn om deze zandbank zo snel mogelijk te verlaten. Nog geen drie meter gezwommen, en ja hoor, zie ik Dieuwke met boot en al er al als een komeet vandoor gaan! De wind was wederom toegenomen, zwemmend houd je zo’n boot natuurlijk nooit bij, hoewel, misschien toen ik 20 was, maar nu met m’n waterschoentjes en duikbril geen schijn van kans!
Maar vanaf hier gaan de credits van een heldenrol naar Dieuwke, met een boot vol klapperende zeilen hield zij het hoofd koel, dacht terug aan een ‘man-over-boord’ manoeuvre, ging meer downwind, om zo met een fraaie 180 graden draai naar een upwind situatie om zo rustig af te remmen op de wind richting ondergetekende drenkeling. We waren beiden weer aan boord, koers wederom richting ‘Dolphin bay’.
Murphy dacht er blijkbaar anders over, want de hardere wind en regen veranderde in een tropische storm. De groene eilandjes om ons heen veranderde in een dichte massa van regen en mist. Onze vaarroute konden we dus al varende niet zien, maar via de app ook niet, omdat dat scherm zeiknat werd. Ons wasgoed konden we wel zien, dit werd met knijpers en al het ruime sop werd ingetrokken! Inclusief ons chille, roze opblaaskussen!

Oké, deel 3, dus in de cabine snel de app bekijken voor een nieuwe ankerplaats (zo dicht bij mogelijk) die zeilen inhalen en op de motor onze laatste zeiltocht dus maar met ‘THE SAIL OF FAIL’ te annuleren. De getijden en omstandigheden waren ons de baas.
Die zeilen inhalen in het midden van een storm is ook nogal een dingetje, die boot MOET in de wind liggen, anders pakt de wind de zeilen en dan ben je kansloos. Dus Dieuwke die boot constant in de wind sturen, en ik in m’n speedo bij de mast die zeilen naar beneden trekken en in een wurggreep houden zodat de wind er niet ineens met ze vandaar kan gaan! Op de boom vastbinden met touwen en klaar is kees! Oké, dit waren mijn 5 minutes of fame, want om je heen zie je al die touwen als sweepslagen om je heen staan dansen! Het viel mij tijdens deze actie vooral op dat gewapend met een shotje ADREALINE die knopen ineens kinderspel zijn! Vooraf zit je dagen met twee handen te kutten voor je weer eens zo’n knoopje hebt gezet, en nu met één hand een paar slingers zo iedere knoop die een zeeman in zijn repertoire moet hebben! De andere hand worstelend om de zeilen in een wurggreep te houden -de nekklem van de politie is er in vergelijking een knuffel bij!

Dus we zijn wat eerder voor anker gegaan, allebei doodmoe, maar ook wel trots dat we dit op onze laatste zeildag nog mee hebben gemaakt! En ja, nadat we voor anker lagen, binnen 5 minuten zowel geen regen als geen wind meer. Maar we vinden het welletjes voor vandaag…je moet het niet opzoeken:-).. geeft wat meer tijd voor een berichtje.
Op de zeilkaart bij de foto’s met situering aangegeven welk onheil precies waar, waarbij:

A: keurige zeilroute, zijn we nog steeds trots op!

B: the mainsheet van het hoofdzeil schiet los, we zijn stuurloos en proberen het zeil te controleren!

C: stuurloos zijn we precies op dit kleine groene vlakje afgevaren, een zandbank, niet zichtbaar, wel voelbaar!

D: liggend in het water zie ik Dieuwke met boot en al er als een komeet vandoor gaan!

E: Dieuwke pakt haar ‘moments of glory’, zij haalt solo de “man-over-boord” manoeuvre uit de kast, en pikt mij rustig op.

F: er ontstaat nu storm, we besluiten in de wind te gaan liggen en naar een nieuwe ankerplaats te varen.

G: een stukje miscommunicatie, “je andere RECHTS zegmaar…”

H: voor anker en aan het bier!

Nog één weekje Panama te gaan, en dan zitten onze 3 maanden in de Cariben er alweer op!

-x-