PANAMA – Bocas del Toro to Panama City

We zitten alweer aan ons laatste avondje Panama, de twee maanden zijn voorbij gevlogen! Met Jamaica meegerekend hebben we drie maanden in de Cariben doorgebracht. Een mooi gedeelte van onze wereldreis, we wilden hier leren surfen en zeilen, en beiden zijn gelukt! De Spaanse taal van Dieuwke heeft zich de afgelopen weken ontzettend ontwikkeld! Waar het op het begin vooral zenden was, is het nu zenden en ontvangen waarbij er ineens gesprekjes kunnen ontstaan, mooi te zien!

BLACKROCK BEACH
De laatste week in Panama hadden we geen plannen, we hebben wat leuke hostels geboekt, waarbij onze nieuwe techniek vruchten afwerpt! We kijken voornamelijk HOE LANG de hostel bestaat, alles korter dan vijf jaar heeft nog niet met de voor de Cariben bekende verwaarlozing te maken gehad! Hierdoor is het gewoon allemaal net wat relaxter, en qua prijzen is het ook niet zo gek veel duurder dan onze eerdere keuzes.
Maar nog een weekje te vullen.. we hebben ons maar als de echte toerist gedragen, wat wil zeggen, raften, strandtochtjes, zwembad, heerlijk! De één na laatste dag hadden we een surftripje geboekt. Via de hostel kon je een middagje boeken, met een klein motorbootje met gids naar een surfspot welke natuurlijk ontstaat door een RIF.
Er zijn meerdere manieren hoe die golfjes ontstaan om op te surfen, een beachbreak (hier hebben wij tot nu toe op leren surfen, een stuk veiliger dan een rifbreak). Maar deze surfspot was bij BLACKROCK BEACH, het rif zit hier echter erg diep, een meter of drie, waardoor je nog steeds geen risico loopt dat je op zo’n rots klapt als je van die plank afvalt of springt.
Dus, veiligheid voor alles, nogmaals vragen of het veilig is, en of de gids dan wel weet waar wij ons naartoe moet brengen, alles geregeld, gaan!
Onze gids zou bij de kade op ons staan wachten, het zou de eerste keer zijn dat deze gids deze tour voor onze hostel verzorgde, nou ja, dan zal die wel extra enthousiast zijn..
Op zijn speedbootje zijn we met surfplank en al richting BLACKROCK BEACH gegaan, bij aankomst was ons niets teveel gezegd over de golven hier! Wel anderhalve meter hoog en een perfecte breek van de golf! (die heb je ook nog eens in alle soorten en maten..) Best een grote spot ook, we vroegen onze gids waar het vooral veilig is, toch allebei wel een beetje gespannen met die hoge golven!
Oké, ideale spot bekend, zonnebrand cremé op en gaan met die plank! De gids zou in het bootje achterblijven in het water in de buurt van de golven.

JUMP AROUND
Nou, niets teveel gezegd met die golven, een beetje klaarleggen die plank bij de golven, even wachten, zelfs zonder mee te peddelen kreeg je al direct zoveel snelheid mee van de eerste de beste golf die ik kon pakken! Oké…timing prima, nu de techniek, jezelf met je armen opdrukken ter hoogte van de borst, en benen met één sprong in de juiste positie! Ook prima, fantastisch, zelfs bij afremmen herpakte de volgende golf alweer de snelheid van de plank! Nou, op een gegeven moment moet je toch van die plank afspringen, zodat je weer opnieuw naar de break van de golf toe kunt peddelen voor een nieuwe sessie!

Nou, bij het inspringen zag ik in een flits dat die 3 meter gegarandeerde diepte ineens NIET MEER DAN 10cm TOT DE SCHERPE ROTS/KORAAL bodem was!
Oke, splitsecond werk, dit gaat PIJN doen, viel me nog op dat je best veel gedachten in zo’n splitsecond hebt, maar vond vooral dat ik hoe dan ook niet op mijn rug moest gaan landen! Een rugwerveltje leek me niet echt een succes, dus al zwevende in de lucht benen maar vooruit en landen op je kont….tanden alvast op elkaar!
Oké, de ontgroening was daar, dit was echt een momentje waarvan ik vond dat het FOCKING PIJN deed! Alsof je reet door een rasp werd geperst! Voor degenen die niet weten hoe dit voelt… ga eens surfen bij BLACKROCK BEACH!
Maar toen al dat scherpe gesteente als weerhaken mijn bips tot stilstand probeerde te brengen terwijl mijn lichaam nog even door wou glijden probeerde ik in een flits met mijn hand mijzelf even weer een cm naar boven de drukken, die lag ook direct open!
Tering dat was geen zachte landing zeg! Mijn linkerhand zag er open uit en nogal wat bloed.. mijn achterste, ik ging er expres niet naar kijken, want was oprecht bang dat ik dan wel eens flauw zou kunnen gaan vallen in het ondiepe water! Dus mijzelf maar op die surfplank rollen, peddelen ging hier niet eens, veel te scherp met al dat koraal! En lopen dus al helemaal geen optie.
Dieuwke had GELUKKIG nog geen golfje gepakt en zag mij al wat vreemd ronddobberen in de verte. Die kwam dus richting mij peddelen, en ik probeerde steeds maar via een niet scherp stukje rots mij naar dieper water te trekken.

Dieuwke zag bij aankomst natuurlijk wel dat het er niet best uitzag, ik trok m’n zwembroek een stukje omlaag en kreeg direct kreten als “JEETJE, DIT ZIET ER NIET GOED UIT!!” Nou ja, ik ging nog steeds niet maar even kijken, die strakke Speedo zwembroek er maar overheen, hopelijk stopt dat bloeden dan een beetje.
We besloten natuurlijk direct terug te peddelen naar onze ‘gids’, die lag nog vooraan bij de golven, das al snel een kwartier peddelen op zo’n plank, lekker met zo’n open hand in dat warme water vol bacteriën…
Maar na een kwartier peddelen tegen de sterke stroming in, geen gids, je kunt dat van een afstand niet zien, door die hoge golven, maar dit was precies het punt waar hij op ons zou wachten! Maar vanaf hier hadden we een prima overzicht en ons rode open bootje was in de verste verte niet meer te bekennen!
Kon er ook nog wel bij, maar het werd voor ons wel duidelijk, die was er gewoon met onze rugtas met 2 telefoons, fotocamera met foto’s van 5 maanden reizen, portemonnee met onze bankpasjes vandoor gegaan!! Oké, dit werd nu toch wel penibel, behalve die wonden verzorgen wilde ik ook wel graag mijn creditcard blokkeren zegmaar..
We peddelden naar een bootje die zo’n 10 minuten verderop lag, hier zaten gelukkig twee andere toeristen aan boord. Dieuwke legde het verhaal in gecombineerd Engels en Spaans uit, en wees wat naar die bloedende zwembroek van me, of ze even onze hostel wilden bellen, om een ander bootje te sturen.
Nou, toen werd het gelukkig hartverwarmend, die twee toeristen aan boord overlegden eerst even in hun eigen moedertaal. Toevallig was dit NEDERLANDS, zo konden wij dus horen of ze daadwerkelijk die telefoon wel gingen pakken, want hé, dat bellen in het buitenland kost toch al snel een paar euro…
We bedankten ze in onze eigen moedertaal, -toevallig ook Nederlands- en zijn naar de kust gaan peddelen!

HULP
We waren natuurlijk totaal niet bekend in dit gebied, en kwamen uit op een immens landhuis, PRIVATE PROPERTIE, stond er op wat bordjes omheen aangegeven. De deur werd opengedaan door een meid van denk een jaar of 19, arm al onder de tattoos, denk Amerikaans, maar die reageerde wat anders dan onze landgenoten.
Een soort van een mix van paniek, woede en zorgzaamheid toen we het verhaal uitlegden en van onze gids die er zomaar vandoor was gegaan! Nou ja, trek niet snel mijn broek uit bij een eerste ontmoeting, maar ze begon direct die wonden schoon te spoelen en haar kameraden in het huis te commanderen dat die een watertaxi moesten regelen. Die zwembroek had toch zijn werk wel gedaan, en gelukkig zaten er geen dikke snijwonden in die gehecht moesten worden, maar het bloeden wat nu wel gestopt.
Wachtend op de watertaxi zie ik in de verte ineens een rood bootje langsvaren, zou het! Ja, hoor, wij met zijn allen schreeuwen en onze held kwam eens om de hoek kijken.
We laten ons niet snel denigrerend uit, maar deze jongen was echt TE DOM OM TE SCHIJTEN, we zijn die boot in gesprongen, terug naar onze hostel. Dieuwke heeft daar bij de balie wat foto’s laten zien hoe VEILIG die surfspot wel niet was. “Oh, wat vervelend, nou, die gids boeken we niet meer..” Maar even een drankje voor de schrik, of een kleine restitutie van een middag surfen van 40 dollar die na 5 minuten klaar was, nee hoor, je bent en blijft een toerist in de Cariben, er moet aan je verdiend worden, that’s it.

Dus, vanaf de hostel hebben we gisteren een fijne busrit van 10 uur gehad stuiterend door het land. Geen reet meer over! In de bus werden we getrakteerd op de film ‘The Founder’, over de oprichters van McDonalds, geweldige K-U-T film!
Verplicht, in het Spaans gesynchroniseerd door luide speakerboxen kijkend naar een zogenaamd ‘AMERICAN DREAM’ zoetsappig verhaal hoe GEWELDIG die hamburgerketen wel niet is. Nou, we kunnen niet wachten op DEEL 2 van de film, die gaan we vanaf morgen in Realtime meemaken, een AMERIKA met een overgewichtspercentage van minimaal 66%.

Oké, nog steeds een beetje chagrijnig van de laatste twee dagen van onze trip door Panama, maar we hebben het gewoon top gehad hier. Zit nu met een pilsje bij het zwembad waar ik niet in kan..
Die wonden trekken gelukkig snel bij. Dat was onze BESTE investering van onze wereldreis, een tubetje ANTIBIOTICA zalf, we zijn inmiddels aan onze derde tube (en allemaal nog vergoed gekregen van onze reisverzekering ook!) maar al reizende moet je niet zonder willen!! Wondjes in tropische landen helen niet snel, maar met die zalf vaak als sneeuw voor de zon. Oke’, beetje rode, bavianenreet vol sneeën en schrammen, maar al stukken beter dan twee dagen geleden!

EMPATHIE
Waar we al reizende van hebben genoten, en wanneer nodig ook aan mee hebben gedaan. Iemand helpen, god wat voelt dat als een warm bad als je ergens in nood zit! Mensen zetten alles ervoor opzij om je gewoon te helpen! Door alle verhalen heen komt dit weer terug, of we nu in de sneeuw stil stonden in IJsland, waarbij de Zuid-Koreanen ons twee uur lang kwamen helpen. Of in Japan, waarbij je bij ieder metrostation geen twee minuten naar een willekeurige metrokaart kan kijken zonder dat de Japanners van alle kanten komen aangesneld om je te helpen. Iedere situatie blijft fantastisch en het lijkt zo simpel. Alleen maar de gedachte “Hoe zou ik het vinden als…” scheidt het kaf van het koren en lijkt ineens alles mogelijk te maken. Empathie zegmaar.

-x-